Poem

दुई चुल्ठि कपाल काेरेकाे याद अाउछ
साईकल चढ्न सिकाएकाे याद अाउछ
खेलेकाे देखेर माटाेमा क लेखेकाे सम्झे
नाम्लो बाटे जस्तै कपाल बनाएकाे सम्झे
दाउरा चिर्दै बन्चरो समाउन सिकाएकाे 
घाँस काटेर डाेकाे बाेक्न सिकाएकाे
गाई पालेर, गाेबर फालेर पढ्न गएकाे
रूखमा चढि घाँस काट्न सिकाएकाे
सम्झना अाउछ काखमा लिई खुवाएकाे
हताेत्साहि हुन नदिई अदम्य साहस दिएकाे
केही भुलेकि छैन बा! हजुरकाे वात्सल्य
कसरी भुल्न सक्थेर निष्ठुर कालकाे कुकृत्य
अाजभाेलि मात्र सम्झना बढी अाएकाे हाेईन
खै किन किन याे मनमा घाम लागेकाे छैन